1. POMOC W ROZWIJANIU POCZUCIA WŁASNEJ WARTOŚCI.
Poczucie własnej wartości (nieświadoma ocena samego siebie) jest źródłem bardzo silnej motywacji dzieci. Pozytywne myślenie o sobie ma fundamentalne znaczenie dla rozwoju osobowości, rozwoju intelektualnego i postępów w nauce. Szczególnie rodzice muszą pamiętać, że sukces lub brak sukcesów w nauce nie świadczą o wartości dziecka!
Vademecum budowania poczucia własnej wartości:
– Chwal dziecko jak często to możliwe.
– Nie żartuj ze słabych stron dziecka.
– Uznaj jego odmienność, nie porównuj z innymi.
– Pomóż dziecku zrównoważyć słabości poprzez wykorzystanie jego mocnych stron.
– Wystrzegaj się nadopiekuńczości, ucz je obowiązkowości.
– Nie zaniedbuj dziecka.
– Traktuj je z szacunkiem i miłością, nawet gdy je karcisz.
– Pozwól mu wyrażać i bronić własne zdanie.
– Zaspokój podstawowe potrzeby dziecka (fizyczne i emocjonalne).
– Oducz je ciągłej samokrytyki, to zły nawyk.
2. POMOC W PRZEFORMUŁOWANIU NEGATYWNYCH MYŚLI O SZKOLE I NAUCE.
Przeformułowanie powinno zawierać w sobie lub zakładać pozytywną treść, jest to spojrzenie na problem z wielu perspektyw.
3. POMOC W ORGANIZOWANIU I PLANOWANIU NAUKI.
Czynniki sprzyjające pracy umysłowej:
a) Warunki zewnętrzne.
– dobrze wywietrzony pokój,
– właściwa temperatura,
– wygodne miejsce do nauki( biurko, krzesło),
– prawidłowe oświetlenie,
– „porządek na biurku”,
– brak dźwięków rozpraszających uwagę,
– brak osób rozpraszających koncentrację.
b) Warunki wewnętrzne.
– prawidłowy wzrok i słuch,
– właściwy poziom aspiracji i motywacji,
– wiara w siebie,
– wyćwiczona spostrzegawczość i wyobraźnia,
– ciekawość, zainteresowanie.
c) Stan psychofizyczny.
– zaspokojone podstawowe potrzeby,
– dobry nastrój,
– właściwa koncentracja,
– pozytywne nastawienie do pracy umysłowej „lubię się uczyć”,
– „w zdrowym ciele zdrowy duch”.
Uczymy dziecko planowania, systematyczności, które są warunkiem odniesienia sukcesu w szkole. Zaczynamy od małych kroków robimy plany na jedno popołudnie, na kilka dni, tydzień.
Pożytki z planowania:
– uporządkowanie działań, eliminacja zbędnych nawyków(TV, gry komputerowe, rozmowy telefoniczne,spotkania),
– redukcja napięcia związanego z terminami sprawdzianów),
– zwiększenie ilości czasu wolnego, który w okresie intensywnego rozwoju fizycznego i emocjonalnego jest niezbędny.
Okazując zainteresowanie sprawami ważnymi dla dziecka, motywujemy je do nauki i pracy nad rozwojem osobowości.
Zainteresowanie rodziców powinno obejmować 4 składniki osobowości człowieka:
– umysł (myślenie, procesy pamięciowe, uwaga, procesy logicznego ale i twórczego analizowania rzeczywistości, zdolność do wykrywania błędów w myśleniu i działaniu),
– ciało (fizyczność, sprawność, wygląd zewnętrzny, zdrowie),
– psychika (wrażliwość, temperament, emocje, odczucia, lęki),
– duchowość (wartości, zasady, normy, styl życia).
Dbanie o harmonijny rozwój dziecka w obrębie ww. 4 składników gwarantuje prawidłowe funkcjonowanie dziecka w szkole i dalej w życiu dorosłym.
4. RADY NA KONIEC.
– Nie bierz pełnej odpowiedzialności za naukę dziecka. Stwórz mu warunki, naucz organizacji i planowania. Dzieci muszą czuć, że ich osiągnięcia szkolne są bezpośrednim rezultatem ich własnych wysiłków.- Nie wpadaj w panikę w przypadku niepowodzeń. Nie indukuj mu swoich lęków. (Motywacja lękowa, a więc straszenie karą za złe oceny często przynosi odwrotne efekty.)
– Zadbaj, aby dziecko się wysypiało, jadło śniadanie a w czasie nauki piło dużo wody mineralnej.
– Organizuj swój czas tak aby być wzorem dla dziecka.
– Bardziej chwal dziecko za wysiłek i samodyscyplinę włożoną w naukę niż zewnętrzne oznaki sukcesu (oceny).
– Pracuj nad rozwojem jego indywidualnych talentów, uzdolnień oraz zachęcaj je do działań wzmacniających poczucie własnej wartości.
– Nie żałuj czasu na osobiste relacje z dzieckiem.
– Umożliwiaj dorastającemu człowiekowi osobisty i towarzyski rozwój przez pozwolenie na zapraszanie kolegów do domu i udział w dodatkowych zajęciach i wydarzeniach szkolnych.
– Zachęcaj dziecko, aby stosowało różne techniki i metody skutecznego zapamiętywania i uczenia się.
– Naucz swoje dziecko radzić sobie ze stresem.
– Ważnym czynnikiem motywującym są odpowiednie (realistyczne) aspiracje rodziców.
Anna Zasada-Główka
